Wielkie rzeczy uczynił Nam Pan, powołał, zaprosił, dawał siebie w obfitości oraz błogosławił łaskami poznania, doświadczenia dobra i ogromnego ubogacenia. Rekolekcje dla rodzin, które przeżyliśmy w Skorzeszycach były właśnie przepełnione powyżej określonymi darami i nietypową atmosferą wspólnoty, a przy tym niełatwego trwania wśród ludzi przy Bogu. Do tego szczególnego wyjazdu staraliśmy się przygotować już od dłuższego czasu. W swej nieudolnej, ale wspólnej małżeńskiej modlitwie oddawaliśmy Jezusowi te rekolekcje, osoby odpowiedzialne , pogodę. Oczywiście istotne było dla nas to jak my przyjmiemy ten dar (jakim zawsze jest święty czas rekolekcji) Miłości Jezusowej, na ile aktywnie będziemy go chcieli przeżyć. Nurtowały nas pytania o cel tej wakacyjnej, małżeńskiej wyprawy, pytania czy raczej pragnienia spojrzenia na wiele spraw bardziej radykalnie, w większej prawdzie przed Bogiem i sobą nawzajem.Gdy już znaleźliśmy się w pięknym domu rekolekcyjnym, gdy zamieszkaliśmy w naszym pokoju z widokiem na zielone pagórki- serca nasze przepełniła radość i chciało się śpiewać: “Pan jest pasterzem moim – niczego mi nie braknie:.Każdy dzień przynosił ze sobą niepowtarzalne bogactwo tak potrzebnych nam treści dotyczących rodziny, relacje między małżonkami, ich postawy wobec Boga, planowania nowego życia, rozumianego w pełni jako dar i łaskę, Tego, który nas stworzył.Tak wiele mogliśmy nauczyć się od dzieci. Jak bardzo bowiem potrzeba nam dorosłym ich prostoty, zaufania, spontaniczności i bezinteresowności w działaniu. Dzięki poznanym, w czasie konferencji i warsztatów, tematom, odnowiliśmy w swoim życiu codziennym dialog małżeński, a także z większą dyscyplina powróciliśmy do praktykowania metod NPR – u. Pragniemy w tym miejscu podziękować Bogu za dar codziennej Eucharystii i możliwość karmienia się jego słowem. To owocuje obecnie tym, że staramy się bardziej o uczestnictwo, możliwie jak najczęściej, w codziennej mszy świętej. Dziękujemy za ojca Piotra, jego kazania, wykłady, dziękujemy za dar wszystkich rodzin, z którymi ten czas przeżywaliśmy, a bez których prawdy o głębi i świętości małżeństwa, nie dotarłyby do nas tak wyraźnie i w tak przeróżny sposób. Zrozumieliśmy jeszcze raz, na nowo, że droga małżeńska, rodzina to szczególne powołanie, które ma nas uświęcać i prowadzić ku Chrystusowi. Chcemy z większą świadomością uczyć się akceptacji siebie, swoich postaw, rozwijania tego co dobre i niwelowania w duchu szacunku i miłości tego co słabe. Dziękujemy Jezusowi, że dał nam zrozumieć i doświadczyć jak wiele musimy zmienić w naszym życiu, jak wiele jeszcze budować, jak wiele spraw przemodlić i jak bardzo wciąż kochać i przebaczać.

Ela i Piotr Ulatowscy

Rekolekcje w Skorzeszycach nie były typowymi rekolekcjami. Po pierwsze dlatego, że trwały 10 dni, gdy tymczasem typowe rekolekcje trwają 15 dni. Po drugie program rekolekcji nieco od schematu, do którego zdążyłem się przyzwyczaić. Jedna z najcenniejszych wartości w rekolekcjach małżeńskich jest jedność problemów, z jakimi chrześcijańskie rodziny się spotykają. Wspólnota na drodze tego samego powołania daje poczucie siły, bezpieczeństwa, duchowej pewności, że to ,z czym się zmagamy, uświęca nas. Na rekolekcjach w Skorzeszycach odkryłem realne wsparcie ze strony tych wszystkich, którzy podobnie jak ja szukali przed Bogiem odpowiedzi na swe trudne pytania. Darmo dana łaska wymagała otwarcia się z mojej strony. Jako typowy przedstawiciel społeczeństwa, które gna przed siebie zapominając często o sprawach fundamentalnych, nie mogłem od razu zanurzyć się w drogocennej łasce. Czas rekolekcji to szansa, by wyhamować szaleńcze tempo życia i pomilczeć trochę pomyśleć o tym, co ważne. Choć nie brakowało zabawy, rozmowy, katechez i innych aktywnych form spędzania czasu, to jednak najcenniejsze było to, co najmniej zauważalne i spektakularne. Chwile ciszy, spacery, modlitwy w kaplicy , indywidualnych rozważań czy dobrej lektury były balsamem dla duszy tęskniącej za wytchnieniem. Wspólna Eucharystia, śpiewy, liturgia godzin, to święty czas dany nam, jako wolny od trosk czas trwania przed Panem, który jest dobry. Choć skorzystałem bardzo z katechez, których kilkanaście wysłuchałem w ciągu tych dni, to jednak za największy prezent uważam czas wewnętrznej refleksji. Od opisywanych wydarzeń minęły zaledwie dwa miesiące, a już odczuwam potrzebę ponownego zatrzymania, przemilczenia hałasu, który krąży wokół, otwarcia się na to co gubię gdzieś w codzienności. Wiem, że pozostało jeszcze 10 miesięcy i wiem, ze czekać będzie coraz trudniej.

Tomasz Talaga

Oaza modlitwy 20-26 lipiec 2001